We hebben niet bepaald waar ons wiegje stond

Door Niels ten Velden  Oktober 2025

Ik ben sinds kort wat vaker mijn gevoelens en gedachten op papier aan het zetten. In deze tijd overheerst een bepaald gevoel.

Soms merk ik dat ik zelf ook moet oppassen. Dat ik niet te scherp word, niet te snel oordeel, of mensen wil overtuigen van mijn waarheid.

Ik probeer te begrijpen, te voelen maar ik betrap mezelf er soms op dat ik ook generaliseer. Dat ik dingen te snel in hokjes duw, net als zovelen.

Want eerlijk…als je naar voetbal gaat, ben je nog geen hooligan. Toch?

Dus waarom doen we dat bij mensen? Waarom plakken we wél etiketten wie gevlucht is, of anders is, of simpelweg niet in ons plaatje past?

We hebben niet bepaald waar onze wieg stond. Of waar ons lichtje brandde toen we geboren werden. Sommigen kregen vrede, anderen oorlog. Sommigen kregen kansen, anderen muren.

En soms denk ik met een vreemd soort angst: We moeten oppassen. Dat het niet weer de kant op gaat waar het ooit misging. Waar kleur, afkomst of geloof bepaalde wie er mocht blijven —en wie niet.

We vergeten soms dat bijna iedereen in zijn familie wel iemand heeft met een kleurtje, of iemand die ooit gevlucht is. Een opa die moest onderduiken. Een oma die haar land verliet. Een vader die in het buitenland werkte, op zoek naar iets beters.

Misschien is het tijd dat we niet harder roepen, maar zachter kijken.

Want we hebben niet bepaald waar onze wieg stond. En misschien…maakt dat ons juist hetzelfde.